Column – Mrt ’23

Daar sta ik dan. Met knikkende knietjes. Ik voel de zon op mijn gezicht schijnen en voel tegelijkertijd de verkoeling van de sneeuw. Dit is het moment. ‘Je kan het’ zeg ik tegen mijzelf. ‘Grosser flug, Grosser flug’ hoor ik onze skilerares Andrea zeggen. Oftewel: Pizzapunt! Een bochtje naar rechts, daar ga ik. Een bochtje naar links en ho….! Nee, nee, nee. Dit wil ik niet!! Daar zoef ik dan de heuvel af met Andrea achter mij aan roepend ‘Grosser flug, grosser flug’. Ohja, concentratie: pizzapunt, pizzapunt. En ja hoor, ik begon af te remmen. Met mijn hartslag in mijn keel kwam ik tot stilstand.

Na 7 jaar wintersport was het dan eindelijk zo ver. De sport aangaan om het écht wintersport te maken. In plaats van wellness in het sneeuwgebied. Nu ben ik een angstig persoon. Ook dit ging dan gepaard met de nodige angsten. ‘Straks breek ik iets’ of ‘Straks krijg ik net zo’n heftig ongeluk als een vriendin van mij, die na een ski-ongeluk in een rolstoel terecht is gekomen’. Het gekke is dat ik ook nog eens hoogtevrees heb. 

Hoogtevrees en toch skiën. Waarom dan toch? Omdat het mij ook leuk lijkt die vrijheid en stilte te ervaren in de bergen. En hoe leuk om mee te kunnen met het grotendeel van de familie. Daarnaast geloof ik er in dat alles mogelijk is, dus ook dit overwinnen!

Photo credits: Kitty van Berkum

Tijd voor privélessen met onze Oostenrijkse ski lehrerin. Want in een groepsles vond ik toch vrij beangstigend. Wat als ze dan net met iemand bezig is en ik daar de berg af zoef…..

Laat ik nou dan ook net het geluk gehad hebben dat Andrea precies wist hoe ze mij stap voor stap steeds verder kon krijgen. Eerst op de latjes. Daarna wat stapjes op de latjes. Om vervolgens de ene been met lat in de lucht te gooien en de stabiliteit te voelen in de andere been. Beetje bij beetje voelde ik de controle.

Ok, toen we bij dag 3 aankwamen en bochtjes gingen oefenen en ik van de berg af zoefde. Toen zat de angst er wel goed weer in. Echter bedacht ik mij: er is niets om bang voor te zijn. Er is een expert bij mij. En als ik doorga en oefen en oefen dan wordt het steeds minder eng. 

Zo gezegd zo gedaan, mijzelf na een korte pauze weer omhoog laten gaan met de lift. En daar gingen we weer. Sterker nog, ik vond het nog leuk ook! 

Grote les: Angst is maar gedachten. En stap voor stap is het mogelijk dit te overwinnen!

Photo credits: Kitty van Berkum

En nu…Volg ik zelfs skiles op een band in Nederland. De 1e les was nog steeds wat spannend, maar ik ben determined door te zetten en deze angst achter mij te gaan laten. Oefenen, oefenen, oefenen zou mijn moeder zeggen.

En volgend jaar….Ga ik aan het einde van de vakantie van de top van de baby piste af zonder angst!