Burn-out: Het proces van Linda

“Je bent een sterke vrouw, een paar dagen rust zullen je goed doen”. In tranen zat ik tegenover mijn manager. Ik had hem net verteld dat mijn lampje uit was, ik kon niet meer. De dag ervoor was mijn vrije dag, en tijdens het zemen van de ramen was er iets geknapt. Alsof ineens mijn hele lichaam riep dat het genoeg geweest was. Ík leek tot niets meer in staat. Ik begreep er niets van, wat was er toch aan de hand?

Een dag later had ik een dubbele afspraak bij de huisarts. Ze stelde een paar vragen en vertelde dat ik misschien een burnout had. Ik kreeg een vragenlijst mee voor thuis en we maakten een nieuwe afspraak. De lijst wees uit dat ik inderdaad een burnout had, een lichte depressie en een lichte angststoornis. Bam, een klap die keihard aankwam! De diagnose zette mijn leven op zijn kop. Ik herkende mezelf niet meer. Waar was die ondernemende vrouw gebleven die alle ballen moeiteloos in de lucht leek te houden?

Slapen deed ik niet meer, ik was ontzettend onrustig en werd steeds vaker boos en gefrustreerd. Ik voelde me leeg, verdrietig en schaamde me dat ik zelfs de kleinste dingen niet meer voor elkaar kreeg. Ik kreeg medicatie om te slapen en therapie om mijn dagen beter in te delen.

Pas na ruim een jaar ging ik weer heel voorzichtig aan het werk. De begeleiding liet te wensen over en ik heb me in die periode ontzettend alleen en onbegrepen gevoeld. Tegelijk voelde ik de druk om op te bouwen; ik had immers een hypotheek en twee mondjes te voeden. Ik zette alles op alles en na bijna twee jaar was ik ‘hersteld’.

Maar hoe hard ik mijn best ook deed, ik bleef moe. Ik kon veel minder aan dan voorheen en écht genieten van het leven lukte me niet meer. Mijn doorzettingsvermogen hield me op de been, tot begin 2020 de coronacrisis uitbrak. Het thuiswerken viel me zwaar. Misschien had ik er voor de burnout mijn hand niet voor omgedraaid, maar hele dagen vergaderen via een schermpje en ondertussen twee kinderen lesgeven aan de keukentafel was nu echt teveel. Ik sliep weer slechter, stond altijd ‘aan’ en kreeg last van hoofdpijn en stijve spieren. Ik besefte dat een nieuwe burnout op de loer lag en dat er iets moest veranderen.

Ik besloot me aan te melden voor de opleiding tot integraal leefstijl- en vitaliteitscoach, niet wetende wat voor impact die beslissing zou hebben. Ik leerde over de samenhang tussen mentale fitheid en veerkracht, sociaal-emotionele balans, zingeving en identiteit, eigen regie en over fysieke balans en dagelijkse leefgewoonten. Er ging een wereld voor me open. Puzzelstukjes vielen op hun plek en ik begreep steeds beter waarom het me tot dan toe niet was gelukt om écht te herstellen van mijn burnout.

Naast het leren coachen op al deze gebieden ging ik ook met mezelf aan de slag. Ik werkte aan mijn overtuigingen, leerde hoe ik effectiever om kan gaan met emoties, leerde loslaten en mijn grenzen herkennen en bewaken. Ik kreeg inzicht in wat voor mij écht belangrijk was en bracht veranderingen aan in mijn leefstijl. Niet eerder had ik ingezien hoe groot de impact van alle stress was geweest op mijn lichaam. Omdat ik daar meer van wilde weten volgde ik verschillende opleidingen tot orthomoleculair adviseur.

Door alles wat ik leerde op mezelf toe te passen groeide mijn zelfvertrouwen en stond ik weer aan het roer van mijn leven. Ik kreeg fysiek en mentaal meer energie en ik voel me nu beter dan ooit. En ik vond niet alleen mezelf terug, ik vond ook mijn passie voor het coachen. Mijn ervaring met overspanning en burnout had ineens zin gekregen. Ik besloot voor mezelf te beginnen om ook anderen te helpen met stress en burnout-klachten; LinVitaal was geboren.

Mijn proces heeft lang geduurd, maar is zeker niet voor niets geweest. Mijn leven is 180 graden gedraaid, en om nu anderen te mogen begeleiden in hun proces geeft me heel veel voldoening. Het is prachtig om getuige te mogen zijn van de stappen die iemand maakt, het groeiende zelfvertrouwen en de toenemende energie. Dat gun ik iedereen.